Starożytny wieloryb, którego szczątki znaleziono na peruwiańskiej pustyni, to najcięższe zwierzę w historii Ziemi – wynika z nowych badań. Do tej pory miano to dzierżył płetwal błękitny. Nowo opisany gatunek sprzed 39 milionów lat mógł osiągać wagę nawet 340 ton.
Płetwal błękitny (Balaenoptera musculus) nie jest już najcięższym zwierzęciem, jakie kiedykolwiek żyło na naszej planecie. Nowo opisany wieloryb Perucetus colossus, który pływał w oceanach około 39 milionów lat temu, mógł być cięższy niż płetwal błękitny – przekonują naukowcy z Peru oraz z Niemczech, którzy badali szczątki pradawnego walenia znalezione na pustyni w Peru.
Opis i rezultaty badań ukazały się na łamach pisma „Nature” (DOI: 10.1038/s41586-023-06381-1).
Potencjalny rywal płetwala błękitnego otrzymał nazwę gatunkową Perucetus colossus, co można przetłumaczyć jako „kolosalny wieloryb z Peru”. Jego kości zostały odkryte już dekadę temu przez Mario Urbinę z Muzeum Historii Naturalnej Uniwersytetu w San Marcos w Limie. Przez lata były wykopywane przez międzynarodową ekipę archeologów pracujących na stromym i skalistym zboczu peruwiańskiej pustyni Ica. O tym terenie wiemy, że w przeszłości znajdował się pod wodą. Jest on jednocześnie niezwykle bogatym w skamieniałości obszarem.
W toku tych prac znaleziono kości, których wiek ocenia się na 39 milionów lat, przy czym naukowcy podkreślają, że do tej pory nie spotkali się z niczym podobnym. Łącznie udało im się odnaleźć 13 kręgów, 4 żebra oraz kość biodrową. Zostały one następnie zbadane przy wykorzystaniu skanowania trójwymiarowego. Wwiercono się również w nie, aby zajrzeć do ich środka. Następnie przy użyciu zebranych danych oraz przy porównaniu do obecnie żyjących ssaków morskich, pokuszono się o oszacowanie możliwej całkowitej wagi i wielkości tego kolosa, o czym poinformował Eli Amson, paleontolog z Narodowego Muzeum Historii Naturalnej w Stuttgarcie.
Przede wszystkim każdy z kręgów pradawnego kolosa waży około 100 kilogramów. Same żebra mają około 1,4 metra długości. Naukowcy ocenili, że jego całkowita masa mogła wynosić od 85 do 340 ton. Dla porównania płetwale błękitne ważą około 180 ton. Istniałaby zatem możliwość, że Perucetus colossus był cięższy od tego płetwali błękitnych. Natomiast w kontekście długości stwierdzono, że peruwiański kolos mógł osiągać 20 metrów, podczas gdy w przypadku płetwali jest to nawet 30 metrów.
Skąd zatem wynikałaby ta różnica na niekorzyść Perucetus colossus? Otóż gęstość jego kości jest znacznie większa, a zatem może on być cięższy, a jednocześnie mniejszy. Taka gęstość kości sugeruje jednocześnie, że mógł on przebywać raczej w płytszych wodach przybrzeżnych. Z żyjących obecnie zwierząt morskich przykładowo manaty również mają dość gęste kości. Ma to swoje znaczenie, ponieważ dzięki temu łatwiej jest im pozostawać bliżej dna morskiego.
Póki co archeologom nie udało się jeszcze rozwikłać jednej zagadki dotyczącej kolosa z Peru. Nie wiadomo, jak wyglądała jego dieta, która pozwalała mu na osiąganie takich rozmiarów. W trakcie dotychczasowych poszukiwań naukowcy nie natrafili bowiem jeszcze na jego czaszkę, bez której stwierdzenie tego jest niemożliwe. Uczeni biorą pod uwagę, że mógł on poszukiwać pożywienia w okolicach dna lub tez zbierać tony krylu oraz innych drobnych stworzeń. Jednak dopiero odnalezienie jego czaszki umożliwiłoby potwierdzenie tych przypuszczeń.
Źródło: Live Science, Associated Press, fot. Alberto Gennari
