W ostatnich latach coraz częściej słyszymy o autyzmie. Od czasu do czasu w tego typu dyskusjach pojawia się enigmatyczne określenie „zespół Aspergera”. Czym jest ten zespół, dlaczego różni się od autyzmu i jak z nim pracować?
Zespół Aspergera to zaburzenie ze spektrum autyzmu i bywa nazywany jego łagodną odmianą. Podstawowe podobieństwo tych dwóch dolegliwości manifestuje się trudnością w nawiązywaniu relacji międzyludzkich. Zespół Aspergera pozwala na samodzielne funkcjonowanie i nie powoduje zaburzeń w rozwoju umysłowym. Symptomy występują w różnym nasileniu i bywa, że pozostają niemal niezauważalne. Osoby, u których występują, często są uznawane za ekscentryków i indywidualistów. Terapeuci zachęcają, by nie postrzegać zespołu jako zaburzenie, tylko inny sposób budowania relacji z otoczeniem.
U osób z zespołem Aspergera najczęściej obserwuje się następujące zachowania:
Zespół Aspergera może zostać zdiagnozowany w różnym wieku u dzieci i dorosłych. U najmłodszych diagnoza pada zazwyczaj między 3 a 8 rokiem życia. Na zaburzenie mogą wskazywać dolegliwości takie jak:
Zespół Aspergera nie jest chorobą, w związku z czym nie ma określonych metod jego leczenia. Zarówno w przypadku dzieci, jak i dorosłych bardzo przydatna okazuje się indywidualna terapia, dobierana przez specjalistów w zależności od nasilenia symptomów. Często stosuje się kilka różnych form pracy, na przykład połączenie treningu kompetencji społecznych i terapii behawioralnej. Ważna jest również edukacja najbliższych, tak by wiedzieli, jak wspomóc codzienne funkcjonowanie osoby z zespołem Aspergera.
Źródło: Artykuł partnera