Dodano: 29 listopada 2019r.

Na Syberii znaleziono doskonale zachowane szczenię sprzed 18 tys. lat

Niedaleko Jakucka we wschodniej Syberii rozmarzająca wieloletnia zmarzlina odsłoniła wyjątkowo dobrze zachowane szczątki szczenięcia. Zwierzę liczy sobie 18 tysięcy lat, ale naukowcy nie są pewni, czy to pies, czy wilk.

Zmumifikowane szczątki szczeniaka sprzed 18 tys. lat

 

Naukowcy uważają, że szczenię miało zaledwie dwa miesiące w chwili śmierci. Szczątki odkryto w pobliżu rzeki Indygirka na Syberii, na północny wschód od Jakucka. Szczenię zostało nazwane przez uczonych Dogor, co oznacza „przyjaciel” w języku używanym przez mieszkańców Jakucji. Szczegółowe badania genetyczne szczątków wykonali naukowcy ze Szwedzkiego Centrum Paleogenetyki.

Szczątki szczenięcia są doskonałym stanie. Zachowały się nawet jego wąsy, rzęsy, nos i duża część futra - jakby zdechł niedawno. Przyczyna śmierci nie została jeszcze ustalona, ale z pozycji ciała wynika, że nie był w tym czasie w niebezpieczeństwie.

Pies czy wilk?

Datowanie radiowęglowe pozwoliło ustalić, kiedy żyło zwierzę. Testy genetyczne wskazały na płeć - samiec, ale czy to pies, czy wilk, czy może proto-pies - wspólny przodek tych dwóch, to niestety nie jest jasne. Ustalenie tego, jest naprawdę trudne – twierdzą uczeni. Może to być najstarszy znany pies na świecie, ale może to też być szczenię wilka.

- Zwykle stosunkowo łatwo jest odróżnić te dwie rzeczy - powiedział genetyk David Stanton ze Szwedzkiego Centrum Paleogenetyki. - Zebraliśmy wiele danych dotyczących znaleziska, a przy takiej ilości informacji można by się spodziewać, że uda się ustalić, jaki gatunek reprezentuje zwierzę. Fakt, że nie możemy tego jednoznacznie rozstrzygnąć sugeruje, że szczenię pochodzi od populacji, która była przodkiem zarówno psów, jak i wilków – dodał.

Ustalenie gatunku, do którego należy Dogor, może ujawnić więcej informacji o tym, kiedy psy i wilki oddzieliły się od wspólnego przodka oraz kiedy i jak udomowiono psy. Szwedzka placówka ma największy w Europie bank DNA wszystkich psów z całego świata, ale w tym przypadku to nie pomogło w identyfikacji znaleziska.

Szczenię sprzed 18 tys. lat wydobyte z wiecznej zmarzliny

Fot. Sergiej Fedorow/The Siberian Times

Naukowcy uważają, że ludzie w tej części Syberii zaczęli osiedlać się około 32 500 lat temu. Z kolei wcześniejsze badania sugerują, że psa udomowiono w przedziale od 10 do 40 tysięcy lat temu. Oznacza to, że Dogor mieści się w tych widełkach, ale to nie przesądza, że jest psem. Badacze twierdzą, że te dwa gatunki oddzieliły się od siebie między 15 a 40 tys. lat temu. Najstarsze szczątki psa znaleziono na terenie dzisiejszych Niemiec i mają 15 tys. lat. Stąd wiadomo, że wówczas już istniały psy. Są też starsze skamieliny, które mogą być psami, ale kwestia ta jest nadal dyskutowana.

Obecnie nie potrafimy jednoznacznie określić, czy znalezisko należy do współczesnego wilka, plejstoceńskiego wilka, czy psa - powiedział Stanton. - Jednym z powodów, dla których trudno to ustalić, jest to, że okaz pochodzi z czasów, w których doszło do oddzielenia się tych gatunków. Może to być bardzo wczesny współczesny wilk lub bardzo wczesny pies albo późny wilk plejstoceński. Jeśli okaże się, że jest to pies, to będzie to najwcześniej potwierdzony okaz psa – dodał.

Pradawne zwierzęta wydobyte z wieloletniej zmarzliny

Wieloletnia zmarzlina stwarza idealne warunki do zachowania materii organicznej. Temperatury są na tyle niskie, że powstrzymują wzrost większości bakterii i grzybów, które inaczej rozłożyłyby ciało, ale nie są za bardzo niskie, aby uszkodzić tkanki. Czasami, jeśli warunki są odpowiednie, naukowcy są nawet w stanie uzyskać fragmenty żywotnego DNA, które można wykorzystać do sekwencjonowania genomu danego organizmu.

Innym zadziwiającym przykładem doskonałego zachowania ciała przez wieloletnią zmarzlinę jest odcięta głowa wilka sprzed 40 tys. lat znaleziona również w Jakucji w ubiegłym roku. Okaz nadal miał futro, kły, a nawet mózg (więcej na ten temat w tekście: Głowa wilka sprzed 40 tys. lat znaleziona na Syberii). Równie doskonale zachowały się szczątki źrebaka z podobnego okresu, co głowa wilka. Szczątki zachowały skórę, kopyta, ogon, a nawet maleńkie włoski w nozdrzach (więcej na ten temat w tekście: Doskonale zachowane szczątki źrebaka sprzed 40 tys. lat).

 

Źródło: Science Alert, fot. Sergiej Fedorow/The Siberian Times